The Psychoanalysis of Sense: Deleuze and the Lacanian School
روانکاوی حس: دلوز و مدرسه لاکان

The Psychoanalysis of Sense: Deleuze and the Lacanian School

روانکاوی حس: دلوز و مدرسه لاکان

Guillaume  سؤالاتی را که تا چه اندازه می توانیم دلوز را در مدرسه لاکان در اواخر دهه 1960 ، قبل از گواتاری قرار دهیم جمع آوری میکند. با این کار ، او با درک آن به عنوان "روانکاوی حس" ، خواندن جدید و یکپارچه ای از منطق حس Deleuze (1969) را ارائه می دهد و تعبیر جدیدی از تصور دلوز از خود فلسفه ارائه می دهد. روانکاوی حس نشان می دهد که دلوز صرفاً از مباحث مربوط به انیمیشن مدرسه لاکان در دهه 1960 آگاه نبود: وی به دنبال کمک به آنها بود. کلت با تأکید بر تخصیص کار او از کار سرگ لکلایر ، پس از لاکانی ، نشان می دهد که چگونه دلوز یک تئوری مجرد تر و برجسته تر از ساختار زبانی ناخودآگاه ساخته شده است-اعطای بدن اوروژنی نقش ساختاری بزرگتر.

Guillaume Collett questions to what extent we can locate Deleuze within the Lacanian School during the late-1960s, prior to Guattari. In so doing, he offers a new, integrated reading of Deleuze's The Logic of Sense (1969) by understanding it as a 'psychoanalysis of sense', and gives a new interpretation of Deleuze's conception of philosophy itself. The Psychoanalysis of Sense shows that Deleuze was not merely aware of the debates animating the Lacanian School during the 1960s: he sought to contribute to them. Emphasising his appropriation of the work of post-Lacanian Serge Leclaire, Collett shows how Deleuze constructed a more singular and immanent theory of the linguistic structure of the unconscious--granting the erogenous body a larger structuring role.